Na co dzień tkwimy w więzieniach myślowych konwencji, obowiązujących norm moralności, obyczajowych tabu, w klatkach schematów pokoleniowych. Te więzienia w dotkliwy sposób deformują nasze życia. Czym jest szczęście, czym to, co nazywamy sensem życia? Co to znaczy być mężczyzną, co to znaczy być kobietą, być sobą? Być sobą - czy to w ogóle możliwe? Jaka jest moja przeszłość, tożsamość, dokąd zmierzam? W dodatku muszę jeszcze być "Człowiekiem"…

Dwudziestowieczna literatura to kronika zagubienia jaźni - referuje kryzys tożsamości, rozproszenie, miłość. Relacje płci stają się szczególnie tajemniczym polem (doświadczalnym?), w którym powoli wzrasta nasza świadomość tego trudnego, niejasnego procesu. To my inicjujemy (przeprowadzamy?) to doświadczenie, czy może proces doświadcza nas? I co tu robi Jelinek? Teksty, którym się przyglądamy (m.in. „Dom Bernardy Alba” Federico Garcii Lorki) pomagają nam stanąć po drugiej stronie płci, aby zobaczyć nieznany obraz siebie i świata.