Pierwszy w historii horror patriotyczny, opera grozy, narodowy seans spirytystyczny, muzeum polskiej martyrologii, w którym rodzinne portrety i pamiątki ożywają i straszą. Po jednej z wielu wojen w obronie ojczyzny, do domu powraca Zbigniew. Na miejscu czeka jego starszy brat Stefan – weteran i nauczyciel polskości. Oprócz niego są też Miecznik, jego córka – panna na wydaniu, Klucznik, Cześnikowa i stara służka. Ciężka brama chroni przed wtargnięciem wroga, wszystko jest tak, jak w prawdziwym polskim dworze. Z tą różnicą, że wszyscy tutaj są martwi.

Poza ariami i ansamblami Moniuszki aktorzy i aktorki nie wypowiadają ani jednego słowa, prowadząc widzów przez makabrycznie piękne muzeum polskich cierpień. Co dzisiaj straszy w „Strasznym dworze”? Czy społeczeństwo z zapisanym w genotypie doświadczeniem wojny jest w stanie wytworzyć mechanizmy obronne wobec dzisiejszych zagrożeń? Czego się tak bardzo boimy?