Zarówno krytyka kapitalistyczna, jak i sprzeciw wobec starych patriarchalnych modeli produkcji kulturalnej, opartych na absolutnej władzy artysty-guru doprowadziły do tego, że środowiska artystyczne zaczęły gloryfikować pracę kolektywną. Jej atrakcyjność staje się tym silniejsza, im bardziej kompromituje się hierarchia, wokół której - często bezzasadnie - narosło wiele przyległych wartości typu: przemocowość, absolutyzm, brak szacunku do osobistych granic.

Jednak zarówno członkinie zespołu Hertz Haus, jak i choreografka Ramona Nagabczyńska na podstawie własnych doświadczeń dochodzą do wniosku, że praca kolektywna rozwiązuje pewne problemy, ale na ich miejscu wyrastają inne. Współtworzenie kolektywu zawsze ma charakter eksperymentalny, gdyż nie posiadamy gotowych modeli, jakimi dysponuje praca oparta na systemie hierarchicznym. Każdy kolektyw wypracowuje własny system funkcjonowania, który dodatkowo musi mieć możliwość dostosowywania się do ciągle zmieniających się warunków, celów oraz potrzeb członków grupy. Praca podejmowana przez kolektyw jest zawsze jednocześnie pracą na rzecz konkretnego projektu i pracą na rzecz samostanowienia kolektywu.