Spotkania performatywne, z zasady ulotne, z założenia niepowtarzalne i w praktyce niepowtórzone, przygotowywane szybko, najczęściej w kilka dni, wymagały od fotografki dynamicznego podejścia do pracy ze stale ewoluującą sytuacją sceniczną. Większość fotografii powstawała podczas jednej z ostatnich prób i finałowego już
czytania w obecności publiczności.

Zestaw dokumentacyjny z czytania performatywnego Niech zmarli nie czują urazy. Janion / Żuławski w reżyserii Martyny Majewskiej zdobył pierwszą nagrodę w organizowanym przez Instytut Teatralny X Konkurs Fotografii Teatralnej.

Z uzasadnienia jury (w składzie Anna Róża Burzyńska, Piotr Nykowski, Małgorzata Piekut oraz Karolina Puchała-Rojek):
Seria fotografii Głowackiej-Wolf swoją przerysowaną formą i wręcz awanturniczym kadrowaniem wydaje się idealnie oddawać ducha performatywnego czytania podejmującego temat wampiryzmu jako motywu i metody twórczej, będącego spotkaniem ikony Marii Janion i legendy Andrzeja Żuławskiego  mówiła podczas wręczania nagrody Karolina Puchała-Rojek.  To brawurowa i jednocześnie świadoma gra kolorem, który stanowi kluczowy element kompozycji tych zdjęć. () Wyświetlane na ekranach i monitorach widoki historycznych, renesansowych Madonn i współczesnych, fantastycznych tygrysów, czy możliwość jednoczesnego uchwycenia dwóch współistniejących światów sceny i widowni stają się dla niej okazją do tworzenia własnych, wielowarstwowych obrazów, zamykanych w kadrach niejednokrotnie odwołujących się do języka filmowego ().

Kornelia Głowacka Wolf

Ex-fotoreporterka Gazety Wyborczej, związana wcześniej z Krakowem i Wrocławiem. Zainteresowana sztukami wizualnymi od wielu lat, fotografią zajmuje się od 2012 roku. W centrum jej zainteresowań znajduje się człowiek w ujęciu reportażowym, fotografia uliczna, sytuacja, żart, eksperyment. Zdjęcia jej autorstwa były wielokrotnie nagradzane i prezentowane zarówno na wystawach indywidualnych, jak i zbiorowych. Zalegały też latami na dyskach, bez nadziei i bez kopii zapasowej.

O cyklu:

Lektura prywatna pozostaje najbardziej oswojoną konwencją spotkania z zapisaną opowieścią. Publiczna prezentacja tekstu tworzy jednak sytuację społeczną, która pozwala doświadczyć go inaczej. Charakter tej odmienności trudno zdefiniować. Stąpamy po granicy tego, co prywatne, i tego, co wspólne. Świat przedstawiony materializuje się na chwilę i nie jesteśmy w nim sami. Gramy w społeczną grę z naszą własną wyobraźnią, w czasie rzeczywistym prowadzą nas przez opowieść reżyser, dramaturg, zespół aktorski i inni zaproszeni do współpracy artyści. Takie spotkania nigdy nie są zamkniętym spektaklem. Pozostają wystawionym tekstem. Mają nadal pierwotny potencjał dopiero kształtującej się rzeczywistości, sytuacji wielostronnie otwartej. Zawsze są zaproszeniem do rozmowy. Spotkania performatywne przy Długiej 35 w Gdańsku to próba znalezienia nowego formatu prezentacji literackiej i zbudowania osobnej konstelacji trójmiejskich zjawisk literackich. Ale także testować gatunki i formy literackie od prozy, przez wiersze, teksty akademickie, eseje czy literaturę non fiction. To również eksperyment, który ma przypomnieć rolę literatury jako kluczowej inspiracji dla sztuki scenicznej.